نوشته های یک مرد اردیبهشتی

دوتا کرونایی قبلی رو به بهبود هستند.

به نظر می‌رسه خانمم کرونا گرفته. یعنی دوسه بار بردیم دکتر گفت خوبه

ولی دیروز عکس ریه اش نشون می‌ده که ریه اش درگیره.

بعد هم که یه سری دارو داد و گفت فردا صبح باید بگردید ببینید از کجا میشه پیدا کرد

پی نوشت : قاعدتا من و بچه‌ها یا گرفتیم یا بزودی علائمش می‌ریزه بیرون.

طبق یه سری تحقیقات جدید ظاهرا تا علائم نزنه بیرون منتقل نمیشه. یعنی تا ناقل هستی خطر انتقال زیاد نداری

این چند روزه که من زودتر می‌رم خونه و خانمم همه اش تو استرس است و نگرانه، اوضاع خونه ریخته بهم. لذا من بیشتر کار می‌کنم. غذا می‌پزم و رسیدگی می‌کنم. خوب البته من هم غذای حرفه‌‌‌ای نمی‌پزم.

عدسی و نیمرو املت و ازین چیزها. البته تصمیم دارم بزنم تو غذاهای حرفه‌‌‌ای تر.

لذا این پسر بزرگه زده تو غر.‌‌‌ای این چه غذا‌هایی است و غیره.

بعد بهش می‌گم پسر گلم مامانت اینهمه غذای خوب بهتون داده، حالا دوبار هم غذای بد بده. می‌گه اینها غذاهای تو است و خوب نیست.

بعد می‌گم این سر از اونهاست که دوست دخترهاش بعدا بگن نمره بیست کلاس رو نمی‌خوام. چون هم تنبله. هم غر غرو و هم مغرور.

بعد گفتند خودت چی : گفتم من اونم که زنه می‌گه : هم با دیگرونه. هم‌نامهربونه ولی چه کنم که دوستش دارم

فکر کنم از همه تون من بیشتر درگیرم.

برادرزنم مدتهاست حالش خوب نیست.‌ولی همه اش انکار می‌کنه می‌گه خوبم.

در نهایت دیشب اورژانس رو آوردیم بالا سرش. گفت اکسیژن خونش خیلی پایینه.

بردیم و بستری اش کردیم. معلوم نیست کرونا باشه ولی اگه باشه قاعدتا دخترش و زنش هم دارند. دخترش دیشب خونه ما بود.

از امروز قرار شد رفت و آمدها رو محدود کنیم. بی فایده است. چون دیگر هرکی قرار بوده بگیره، گرفته. مگه اینکه در دوران کمون منتقل نشه

دیروز امدم اداره. ‌‌ماسک هم زده بودم. بعد به همکارانم گفتم که من پدرزنم اینطوری شده. و لذا احتیاط کنند. من اتاق جدا دارم. رفتم تو اتاق در رو هم بستم. بعد دیدم چایی نیاوردند برام. و یهو همه ازم دوری کردن و گفتند چرا امدی اداره.

بعد حراست امد باهام صحبت کرد. و گفت چکار کنیم‌ باهات. بری خونه بهتر نیست؟

گفتم‌هرکاری دوست دارید بکنید. بگید برم خونه، می‌رم.

گفت آخه بگیم تا کی؟

لذا بی خیال شد و رفت. و گفت مواظب باش.

ولی خیلی یهو تنها شدم و دلم سوخت . چه تنهایی ترسناکی

امروز غروب نتیجه تست کرونای پدر خانمم امد. با اینکه حال خودش رو به بهبود است، نتیجه اش مثبت شد.

برای اینکه روحیه اش خراب نشه ، بهش نگفتیم و یواشکی یکی دوتا بیمارستان رفتیم‌ . بیمارستان امام حسین گفت برید طرفه. طرفه هم گفت همون خونه نگهش دارید بهتره.

اینجا هم اگه کسی یه خورده خوب شه می‌فرستیم خونه. اکثرا داریم . مشکلی نیست

چی باحاله؟

مامانت ار بیمارستان مرخص می‌شه، یه سر می‌ری می‌بینیش، بعد زنت گرفته می‌کنه و غصه می‌خوره که اونو بیشتر دوست داری.

یه اتفاقی برای زنت می‌افته می‌ری، دوست دخترت شاکی میشه که اون بیشتر دوست داری و میری

برای دوست دخترت یه اتفاقی می‌افته و میری، مدیرت ناراحت می‌شه، و می‌گه کجا می‌ری.

برای مدیرت جایی بری، قطعا یکی پیدا میشه بهت ایراد بگیره

دیشب خانمم زنگ که بدو بیا که بابام کرونا گرفته و بستری شده.

رفتم بیمارستان شریعتی. ظاهرا از ظهر حالش خوب نبوده و برده بودنش یک آزمایشگاه خصوصی. یه آزمایش گرفتند که ۴۸ ساعت دیگه جوابش می‌اد.

بعد رفته بودند بیمارستان شریعتی. حدود ۳۹ درجه‌‌‌ای داشته و بعد عکس از ریه گرفتند و گفتند مشکوک به کرونا . و بستری.

بستری کردیم.‌ خونه شون گریه و زاری بود.‌اول می‌گفتند بستری نکنید. ولی راضی شون کردیم که اینکار به نفع حاج آقا است.

بعد بستری رفتیم خونه. ولی یهو زنگ زد حاج آقا که بیایید منو ببرید. گفتند احتمالش کمه. یه دکتر امد ویزیت کرده و گفته احتمالش کمه.

لذا حاج آقا امد خونه. حالا فردا جواب ازمایش بیاد ببینیم وضعیت چیه

راستی دیشب دلم‌هوس شیرینی برنجی کرد. امروز چندتا خریدم و آوردم اداره خوردم‌ . حالا که بخاطر کرونا معلوم نیست چقدر زود هم باشیم، بی خیال مال جمع کردن

در ماجرای کرونا یه چیز عجیب فوت آدمهای سالم و جوون است.

مثلا امروز خوندم یه پرستار جوون ۲۵ ساله در لاهیجان بر اثر این بیماری فوت کرد.

مگه قرار نبود جوونها فوت نکنند؟

من کم خونه هستم

بچه‌هام منو کم می‌بینند

زنم منو کم می‌بینه

یه دلیلش کار و اضافه کاری است

و یکی از مهم ترین عیبهای اضافه کاری نبود آدم پیش خانواده است

کاش یه راه حل خوب براش پیدا می‌کردم

خانمم حالش خوب نیست. متاسفانه هر وقت هم خانواده ام می‌آن تهران و می‌رن بدتر میشه. در حالیکه ازشون متنفره، خیلی رو حرفاشون حساسه . به نظرم خیلی تو رقابت است.

نمی‌دونم.

این روزها دو طرفه تو فشاره. از یه طرف فکر کنم با خواهرش و باجناق جدیده تو رقابت است. از یه طرف با جاری.

و تحمل اینهمه فشار رو نداره. لذا رد داده.

می‌خواد بده خونه جدا بگیره و تنها زندگی کنه‌. گاهی می‌که بیا جدا شیم.

گاهی چیزهای دیگه. کلا به نظرم هیچ نمیشه رو حرفاش حساب کرد.

مقدمه رو گفتم. پس حالش خوب نیست. حالا مسئله اینجا ست که مسولیت من چقدره؟

به نظر خودم منهم تو خراب بودن حالش مسولم. ‌درسته بخاطر سبک اشتباه زندگی و نگاهش به اینجا رسیده.‌ولی منم نباید ولش کنم و بزارم بده بیفته تو چاه.

از طرفی بفکر می‌کنم این بی ذوق شدنم بخاطر غر‌های اون است. مرتب در حال غر زدن است. و خوب معلومه که این حال آدم رو خراب می‌کنه. همه اش داره می‌ناله و منو مقصر همه چی می‌دونه. ‌البته گاهی حالش خوبه.

باید بهش روحیه بدم.